Gastcolumn Nathalie Stroobant: Het meest uitdagende project van mijn leven

Van de ene dag op de andere werd mijn groeiend, succesvol solo-bedrijf als fotografe overgenomen door een gigantische mastodont: Hospitaal BV. Ik kreeg er meteen een heel team bij. Mijn missie ging van “vrouwen de mooiste foto’s van hun leven bezorgen en hun zelfwaarde doen stijgen” naar “zorgen dat je dit overleeft”. Niet echt de meest sympathieke pitch bij een Artemis-event. Mijn omzet ging naar nul. Ik verhuisde naar een ruimte met kost en inwoon die kleiner was dan het studentenkot van mijn dochter. Het regime was strenger dan in de gevangenis. Daar word je tenminste nog gelucht. Ik mocht de kamer niet uit tot mijn resultaten goed waren. Dat duurde gemiddeld een dikke maand. Dit vier keer na elkaar. Tussendoor had ik wel recht op verlof, alleen kon ik die niet aanvragen of plannen. Dat werd voor mij beslist. Weg vrijheid, weg zelfstandigheid. Of niet?

De activiste in mij kwam boven. De “ze-zullen-mij -niet-liggen-hebben-mentaliteit” overwon van de surreële realiteit. Ik voelde ergens in mij een diepe oerkracht die mij zei dat het goed ging komen. En ik koos ervoor om geen 24/24u in mijn bed te liggen janken. Gewapend met een realistisch optimisme, een laptop, een fototoestel en een dosis humor begon ik aan het meest uitdagende project van mijn leven.

Ik deelde de kamer op in verschillende zones: zo had ik een wellness- en fitnessruimte, werkplek, eetplaats, botanische tuin en mijn nachtkastje bleek een heus sta-bureau te zijn. Ik heb gelukkig altijd veel fantasie gehad. Mijn dag zat vol structuur: fysieke oefeningen voor het ontbijt, elke dag een cognitieve taak uitvoeren, iets lezen, de hometrainer op. Er was een periode waarin ik mezelf oplegde iedere dag naar iemand te bellen. Voor een sociaal “geval” als ik was dit levensnoodzakelijk. De steun van mijn “fanclub”, de opbeurende berichtjes, de warme contacten hebben mij en mijn gezin er trouwens echt mee doorheen getrokken. Daar ben ik enorm dankbaar voor. Netwerken on a higher level, zeg maar.

Ik maakte willens nillens kennis met slow living en zat plots middenin een DIY cursus mindfulness. Een uitdaging voor de multitasker die ik was. Mijn nieuwe motto? Wat vandaag niet is, kan morgen. Ook niet meteen iets wat ik als Fempreneurs-mentor had durven verkondigen aan mijn mentee.

Fotoshoots met vrouwen zaten er niet meer in. Ik weigerde echter technisch werkloos te zijn. Ik had natuurlijk wel mijn fototoestel mee. Er kwam ruimte vrij voor stillevens en zelfportretten. Restricties boren de creativiteit aan (en een koortsige episode doet wonderen). Bovendien had ik nu eindelijk aandacht voor mijn kunstfotografie en vond ik de tijd om me in te schrijven voor wedstrijden en tentoonstellingen. En met succes! Aan maar liefst vijf tentoonstellingen mocht ik deelnemen afgelopen jaar waarvan de verste in … Miami!

Ik schreef aan een dagboek vol filosofische bedenkingen, ideeën voor cartoons, wist-je-datjes, anekdotes, liet mijn onbewuste haar werk doen … De academica in mij bedacht zelfs een theoretisch model van hoe je met zoiets omgaat. Misschien komt er wel ooit een echt boek van.

Het revalidatieproces kan nu volop beginnen. Ik maak plannen, haal kracht uit perspectieven. Blijven dromen en die dromen ook laten uitkomen. Er is altijd licht aan het eind van een tunnel.

Nathalie is psychologe, doctor in de Medische Wetenschappen, auteur en sinds 2012 onderneemster. Ze ademt fotografie en is gespecialiseerd in het creëren van portretten van en voor vrouwen. In haar kunstfotografie komt haar oprechte interesse in mensen steeds naar voor. Ze won prijzen en stelde tentoon in binnen- en buitenland. Nathalie is lid van Artemis DNA maar pleegt regelmatig overspel.